Postürografi teknikleri çeşitli koşullar altında dengenin pasif ve aktif değerlendirmesini araştırmak için kullanılır. İki ana kategoriye ayrılır: Statik Postürografi ve Dinamik Postürografi. Statik postürografide, zaman veya frekans alanlarında bireyin postüral salınımı karakterize etmek için çeşitli tanımlayıcı ölçümler elde edilir. Dinamik postürografi ise, somatosensör, görsel, vestibüler girdilerin, santral entegrasyon mekanizmalarının, postür ve denge kontrolü için nöromusküler sistem çıktılarının fonksiyonel katkılarını belirleyen bir test yöntemidir. Günümüzde, kliniklerde en çok Bilgisayarlı Dinamik Postürografi (BDP) tekniği kullanılmakta ve BDP aracılığıyla ”Duyusal Organizasyon Testi, Motor Kontrol Test ve Adaptasyon Testi” uygulanabilmektedir. Objektif bir ölçüm olması, vestibülo-spinal reflekse dair kantitatif veriler sağlaması, tüm yaş gruplarında kullanılabilmesi, diğer vestibüler testlerden farklı bilgiler sağlaması, kolayca uygulanabilir ve tekrarlanabilir olması nedeniyle denge değerlendirmesinde klinik öneme sahiptir.
Dinamik posturografi sistemleri hareketli bir platform ve hareketli bir çevre içerirler. Bu test sırasında hastanın dengesi 6 farklı durumda test edilir.
1- gözler açık, platform sabit, çevre sabit
2- gözler kapalı, platform sabit, çevre sabit
3- gözler açık, platform sabit, çevre hareketli
4- gözler açık, platform hareketli, çevre sabit
5- gözler kapalı, platform hareketli, çevre sabit
6- gözler açık, platform hareketli, çevre hareketli.
Posturografi testi sonucunda hekim hastada dengesizlik olup olmadığını ve varsa ne şiddette olduğunu anlamış olur.
